-
1 υιος
I.тж. ὑός, эол. υἶος, староатт. υἱύς ὅ (у Hom. υἱ in thesi иногда кратко; gen. υἱοῦ и υἱέος - эп. υἷος, dat. υἱῷ и υἱεῖ - эп. υἱέϊ, υἱεῖ и υἷϊ, acc. υἱόν - эп. υἱέα и υἷα; pl.: nom. υἱοί и υἱεῖς - эп. υἱέες и υἷες, gen. υἱῶν и υἱέων, dat. υἱοῖς и υἱέσι - эп. υἱοῖσι и υἱάσι, acc. υἱούς и υἱεῖς - эп. υἱέας и υἷας; dual. υἱεῖ - эп. υἱέε и υἷε, υἱέοιν) сынυἷες Ἀχαιῶν Hom. — сыны ахейцев, т.е. ахейцы;
υἱὸν ποιεῖσθαί τινα Aeschin. — усыновлять кого-л.;υἱεῖς ἄνδρες Dem. — взрослые сыновьяII.эп. gen. к υἱός См. υιος -
2 Αρειος
эп.-ион. тж. Ἀρήϊος 2 и 3(тж. ἀρ-)1) ареев, посвященный АреюἌρειον πεδίον Hom. — Ареева равнина ( во Фракии), Plut. Марсово поле - Campus Martius ( в Риме);
Ἄ. πάγος Her. — Ареев холм (в Афинах, к сев. - зап. от Акрополя), тж. pl. Aesch., Eur., Lys., Isocr., Xen., Plat., Aeschin., Arst., Dem., тж. ἥ ἐν ἀρείῳ πάγῳ βουλή Xen., Arst. и ἥ ἐξ ἀρείου πάγου βουλή Plat. Ареопаг (верховный суд по уголовным делам, заседавший на Ареевом холме)2) воинский, боевой, бранный(τεύχεα Hom.: ἀγῶνες Her.)
3) воинственный(υἷες Ἀχαιῶν Hom.)
μέγας ἀρήϊος Her. — великий воин -
3 δυσωνυμος
21) чье имя внушает отвращение, ненавистный(υἷες Ἀχαιῶν Hom.)
2) роковой, зловещий(μοῖρα Hom.)
3) злополучный, проклятый, несчастный(λέκτρα, Αἴας Soph.)
-
4 τειρω
1) изнурять, терзать, мучить, удручать(τινά Hom., Aesch., Eur.)
2) pass. терзаться, страдатьτ. ὁμοῦ καμάτῳ τε καὴ ἱδρῷ Hom. — страдать и обливаться потом от усталости;
κακῷ τείρεσθαι ψυχήν Arph. — страдать душой3) теснить(τείρουσι υἷες Ἀχαιῶν Hom.)
См. также в других словарях:
επιάχω — ἐπιάχω (Α) 1. επευφημώ («ὧς ἔφαθ , οἱ δ ἄρα πάντες ἐπίαχον υἶες Ἀχαιῶν», Ομ. Ιλ.) 2. κραυγάζω, φωνάζω. [ΕΤΥΜΟΛ. < επί + ιάχω «φωνάζω»] … Dictionary of Greek
ιππόθεν — ἱππόθεν (Α) επίρρ. (κυρίως για τους Έλληνες ήρωες που κατέβαιναν από τον Δούρειο ίππο) από τον ίππο («υἷες Ἀχαιῶν ἱππόθεν ἐκχύμενοι», Ομ. Οδ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < ἵππος + θεν*, επιρρηματική κατάλ. δηλωτική τής από τόπου κινήσεως] … Dictionary of Greek
υψίπυλος — ον, Α (στον Όμ.) (ως επίθετο τής Τροίας και τής Θήβας) αυτός που έχει υψηλές πύλες (α. «ἔνθα κεν ὑψίπυλον Τροίην ἕλον υἷες Ἀχαιῶν», Ομ. Ιλ. β. «Θήβην ὑψίπυλον», Ομ. Ιλ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < ὕψι «ψηλά» + πυλος (< πύλη), πρβλ. τηλέ πυλος] … Dictionary of Greek